στιγέας

ο / στιγεύς, -έως, ΝΑ

νεοελλ.

αιχμηρό μεταλλικό εργαλείο με κωνική ή τριγωνική ή τετραγωνική αιχμή το οποίο χρησιμοποιείται για τη διάνοιξη οπών η για τον σχηματισμό κοιλωμάτων, κν. ζουμπάς

αρχ.

1. αυτός που στίζει, που δημιουργεί στίγματα με καυτηρίαση («καὶ στιγέας ἄμα τούτοισι ἀπέπεμψε στίξοντας τὸν Ἑλλήσποντον», Ηρόδ.)

2. όργανο με το οποίο στίζεται, στιγματίζεται κάτι με πυράκτωση.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. στιγ- τού στίζω* (πρβλ. στίγ-μα) + επίθημα -εύς (πρβλ. στιβ-εύς)].